Seni sevdim,çok sevdim ve hala seviyorum...

Konu: Seni sevdim,çok sevdim ve hala seviyorum... Çarş. Ocak 30, 2008 5:17 pm

Seni sevdim,çok sevdim ve hala seviyorum...Araya ulaşılmaz olmayan uzaklıklar girsede,içimdeki umutlar erimeye başlasada, sevgim hep yanında olacak..Bazen sevgimi kıskanıyorum biliyormusun, neden deme yaa biliyorsun... O her zaman senleyken ben burda yalnız hayalinle yaşıyorum.Sesini duymak adına çile dolduruyorum sanki bilmiyorsun... Bu yazdığım son mektup değil biliyormusun sevgilim...Sevgimin mekanı hep sen olacaksın bunu unutma......

Ayaz gecelerde,sensiz gecelerde yıldızlara bakıp seni düşünürken,hangisi senin gibidir diye kendime soruyorum.Hepsi senin kadar güzel ama hiçbiri senin bana verdiğin mutluluğu vermiyor yaa...Seninle yaşadığım her günü ayrı dünyalarda saklıyorum.Seni unutmam mümkün mü?Yağmur getirmeyen ama güneşin görünmesine engel olan bulutlara benziyor ayrılıklar biliyormusun...Bütün bulutlar yağmuru getiremediği gibi bütün ayrılıklar da aşkları bitirmez biliyormusun sevgilim..Bu ayrılıkta aşkımızı bitiremeyecek...

Engel diye karşımıza çıkan acı gerçekleri umursamıyalım ne olursun...Gözyaşlarımın akmasına neden olan duygulara inat hep mutlu olmaya çalıştım...Aşkımızmı hayata yenikdüştü.... Sevgimiz mi bize ihanet etti? Dostluğumuz mu yalandı da haberim bile olmadı..Yoksa bizi sürükleyen heyacanımızmı ortadan kalktı..? Seni hala çok sevdiğimi özlemekten hiç yorulmadığımı bilmeni isterim...Özlemek,ayrılığın kapattığı sevgi kapısını açan tek anahtar canim benim.....

Seninle yaşadıklarımdan hiç pişmanlık duymadım...Sevmek zor bir duygu olsa gerek.Bu zorluğa rağmen neden bu kadar çok tutuluyor sevmek? İnsanlar neden hep zoru seçer ,bizim yaptığımız gibi? İnsanlar sevmeyi başardıklarında bunun ödülüne aşk diyorlar dimi? Sence biz sevmeyi başardık mı?.

Gün gelirde o konuştuğumuz gibi bir deniz kenarında sahilde kumların üzerinde otururken,yada bir dağ başında minik bir kulübede ateş yanarken şömine olmasada köhne bir ocak başında otururken,geçmişin güzelliklerinde sen beni, ben de seni düşünüyorsam,bilki ne sen beni çıkartabilmişindir hayatından nede ben seni...Eğer sen beni eski günlerdeki kadar seviyorsan,sabah uyandığında kalbin duygularımı sana anlatacaktır. Sabahları seni uyandıran,yanından hiç ayrılmayan,geceleri sana " iyi geceler" diyen ve rüyalarında sana eşlik eden sevgimin yerinde olmayı isterdim.

Seni uzaktan sevmek bazen çok zor geliyordu ama bunada razıydım.Sabahları uyandığında,rüzgarın kulaklarına fısıldıyacağı"günaydın aşkım"sesi yine hep benim sesim olacak bunu bil bitanem... Ayrılık olduğunda sana olan sevgimi daha iyi anlıyorum ...Aslında sana olan sevgimde zerre kadar azalma yok...Uzak ayrılıklar sevgileri daha da güçlendiriyor ama İradem mi çok zayıf,sana olan sevgim mi çok? Bugünden geleceğe baktığımda seni hiç bir zaman unutmayacağımı düşünüyorum...Bunu zaman gösterecek..Aşık olup da kavuşamamak insana acı verebilir ama ayrılığın verdiği acının yanında hiçbir şeydir...Mutluluğu yakalama şansını yitirmemen uğruna ayrılığı seçtim...Acı veren, zor bir karardı benim için...Gün gelir de bu kararımın mutluluğuna bir katkısı olacaksa, bilki ben hiç bir acıyı yaşamadım....

Sevmek acı verir,sevmemek de...Sen hangisini yaşıyorsun şu an?.Yada ben neyi yaşıyorum bitanem?..Yada sen neyi yaşıyorsun ?...Bu kadar çok ayrılık yaşamak kader mi,şansızlık mı,yoksa ortak bir suçmu?..Belki bir süre görüşemeyeceğimizi biliyorum...Ne senin gururun ne de benimki buna izin vermeyecektir malesef...Hoş ben gururumu ayaklar altına aldım ama senin gururun çok büyük biliyorum ama sana gurur meselesi yapacak birşeyde tanımadığım halde gurur meselesi yapmana hiç bir anlam veremediğimi bilmenide isterim...

Ne düşünüyorsun şimdi?..Bana kızgınmısın?. Yoksa senin düşüncelerin de benimki gibi karmaşık mı..?"Ay kadar uzaktın bana ama ay ışığında seni görüyordum hep,hayal kadar uzaktın bana ama umutlarımda hep sen vardın.Mutluluk kadar uzaktın bana ama sevginle yaşıyordum... "Bu duyguları artık sadece hatıralarımda yaşatabilirim...Keşke sana,"seni nasıl unutabilirim?..."diye sorabilme cesaretim olsaydı.Birkaç kadeh içki içmek, bir an için seni unutmaya yetecekmi? Yada acılı şarkıları dinlemek içimdeki acıyı dindirmeye yardımcı olacak mı? Bu günü seni düşünerek geçirirsem harap olurum..

Ama seni düşünmeden geçen bir günü yaşamanın HAYAL olduğunuda biliyorum....Seni bir an içinde olsa üzdüğünü düşündükçe kendimden nefret ediyorum.Meçhulde kaybolmuş bir aşkın mahkumları olmak zorunda mıydık?.. Gururumuza yenik düşüp geri dönmeyebiliriz ama umudumuz yaşasın sonsuza kadar......Elbet birgün sevgimize hak ettiği değeri vereceğiz...Ben o günün umuduyla seni bekleyeceğim......Umutlar var oldukça yaşamak güzel sevginin kapısında.....

Beynimde kalan bikaç dakikalık görüntünle senli hayallere çok daldım....Sadece bana bakar gibi görünen gözlerine bakmaya hiç doyamadım....Elimde tutamadığım,olmıyan resminle konuşamıyor,kalplerimizin sesini dinlemekle yetiniyordum.Senden istediğim,bütün umudu sen olan benim için şarkılar söyle ne olur......Duyuldukça unutulmayanlara umut aşılasın.Seni bu güne kadar unutmadım,bundan sonrada unutacağımı sanmam...Sevgi dolu bir hayatı mutluluk içinde geçirmeni diliyorum, seni hatırlamayacağım bir hayatı yaşasam bile..

Aşka esir düştük yada sürüklendik sevginin arkasından...Hiç yaşanmaması gereken bir yasak aşktan kurtulmak oyle zorki,insan doğru dürüst düşünemiyor,düşündükçe duyguların içine daha çok batıyor..."Seni seviyorum" diyen birine "ben de seni seviyorum" demek kadar güzel bir an varmıdır?.. Bu güzel duyguyu neden yaşamak istemiim yaa..?

Yanlış zamanda tanıştık sevgilim...Yanlış zaman diyorum yanlış anlama ne olursun, benim açımdan yanlış zaman hepsi bu sevgilim.. Ama senide bu kadar etki altına alcağını bilseydim ölümüm üzerine tek kelime etmezdim sana...... Hayatın acımasız kanunlarına bazen karşı koyamıyorsun...Yaşadıklarımızla yetinmek ve zamana güvenmek zorundayız....

Sesini duymadan üst üste günler geçiriyorum..Ayrılık duvarı hala aramamızda bir sur gibi duruyor... Sensiz kaldığımdan beri yaptığım herşeyde bir mantıksızlık görüyorum......Mantıklı hareket etmek istiyorum ama bunu başarmak için gücüm kalmadı artık... Ayrılık,sevgiye zarar vermediği müddetçe hala bir umut olduğunu hissediyorum sevgilim...SENİ SEVDİM HEP SEVECEĞİM.....

Sensizlikti koparan beni bedenimden kendime dönemiyorum,uzatsan ellerini kopacak bedenimi saran zincirler.Hüzünleri bırakacağım gülüşünün geldiği yere,acılarımı gömeceğim bir bir ellerimi tuttuğun yerde.Saklı kokuların içime işlerken hayallerin avuçlarımda kalacak,sesini kulaklarımda saklıyacağım uzaklarda olsada yüreğin...

Hadi uzat elini tutuver yüreğimi,umutların umutlarımla olsun,solmasın yeni açan çiçeklerin.. Biliyorum sende istiyorsun benim gibi, yüreğin yüreğimde eriyor sevgilim.Uzak düşlerimde yüreğin biliyorum,uzatıver ellerini sana ağlıyorum...Benim sevgilim unutma beni,unutama beni,hele yokluğunla kahırdan öldürme beni,unutma ne olursun uzat ellerini...ölümüne parlayan ay,apansız yırtılan sular,bitmiyor içimdeki hiçbir acının öyküsü..Böylesine sevmek kimseninde harcı değilki.. Seni sensiz yaşamak, böyle kavuşamadan yaşamak..Dayanılmaz uzaklığın...Seni seviyorum ...

Her anımı seni düşünerek geçiriyorum..Gözlerimi kapadığımda yanımda oluyorsun elele ,teninin sıcaklığı huzur dolduruyor içimi... Hiç açmak istemiyorum bazen gözlerimi senli hülyalara dalmışken... Şarkılar...Artık hepsi seni anlatıyor,sanki hepsi bizim için yazılıp bestelenmişler.. kelimeler anlamsız geliyor sana olan duygularımı anlatmaya..

Soğuk,yağmurlu vurdumduymaz bir gecenin ortasındayım.Ve artık gece yağan her yağmur ürkütüyor beni.. Yağmur değil belki yalnızlığımdı penceremi damla damla yalayan, odamı dolduran sensizlik.. Hep bir yanı yarımlık, hep senden uzaktalık,hayattaki tek 'kimse'mden yoksunluk, yani kimsesizlikti. Bir kavuşma mucizesine inanma yolunda harcanmış bir sevginin ansızın sonuna gelme, ve o mucizeyi yaşayamadan bir başına ölme korkusuydu....

Bu yağan yağmur...Sensizlik yağmuruydu..ve..Yine yorganımı kafama boğulurcasına çekip, yatağıma girip gözlerimi kapatıp.....Yine yağmur yağıyor, yine gece...... Ve sen kollarımın arasından sıyrılıp kalkıyorsun yataktan.. Nereye gidiyorsun sevgilim?..Sadece sana sarılarak uyuduğumda nefes alabiliyorum, yüzümü masumiyetinin yurduna, o kimsesiz boynuna dayadığımda, kokunu kalbimle soluduğumda... Uykum benim cennetim. Çünkü cennet sadece ikimizin olabildiği bir yer benim için... Ne sana aşık insanlar,ne sevdiklerin, ne geçmişin, ne yarının...Uykumda sadece ikimiz varız. Aşkıma dar gelen sevgi sözcüklerine ihtiyacım yok orada. Sana sevgimi anlatmaya, ispat etmeyede ihtiyacım yok artık. Aşkımızın kokusuydu sana beni anlatan,

sana seni anlatan.... Beni gerçekliğin o soğuk, o köpüklü dalgalarıyla yutan ve alıp alıp senden ötelere savuran hayatın dışındaki tek kaçış tünelimdi uykum....Önce kolunu çektin başımın altından, sonra sırtını döndün...Usulca sarıldım sana, seninle ya da sensiz geçen günlerin hasretiyle...Ardından yavaş yavaş kollarımın arasından sıyrıldın...Aylardır taşımaktan yorulmadığım hasretin, tenimden tenime akan o ateş,ağır geldi bedenime...Lütfen sarılma, dedin... Yatağın bir ucuna sığınmış bedeninden kovulmak, hayatından kovulmak gibiydi benim için. Sığındığım,soluk aldığım tek cennetten kovulmak gibiydi.. Beni uykumda terk etmen, gerçek hayatta terk edişinden bile ağır geldi biliyormusun......Seni kaybetme korkusu öyle işlemişki hücrelerime...Yataktan doğrulduğun anda bu korkuyla açıldı gözlerim. Bilinçaltım konuşdu benim yerime.. Gittiğini düşündüm yalnızca... O saatte evimizi terk edip,gidebileceğini sorgulamadan, sadece beni o sonsuz hiçlikte,o en masum rüyada,cennetimizde,uykumuzda bir başına bırakıp kaybolacağından korktum. Bana hep aynı soruyu sorduran sanki yüzyıllık bir korkuydu işte....

Nereye gidiyorsun sevgilim? Beni yeniden hayatın içinde,gerçeklerin ortasında bir başına mı bırakıyorsun? Beni yeniden unutuluş sürgünlerine mi gönderiyorsun? Nereye gidiyorsun sevgilim? Oysa seni uyutmayan içindeki o yangınlı hesaplaşmaydı.... Gece iner, aşıklar, yüzler, bedenler, anılar kaybolurdu; sadece ikimiz kalırdık. Ve sen uykumda sevgimle hesaplaşmaya dalardın. Cennette cehennemi hatırlardın.

Dönüp bakıyorum da, sanki yüzyıllar geçmiş aramızdan... Aramızdan ayrılıklar, ihanetler, kayboluşlar, vazgeçişler, yeniden bulmalar,korkular, yalnızlıklar, savrulmalar geçmiş.Ve bu ilişki ne çok biçim değiştirmiş... Seni yollarca, şehirlerce uzağından sevdim. Seni kelimelerce, şiirlerce yakınından sevdim. Seni dünya üzerinde sanki ilk kez benim için yazdığın mektuplarca sevdim... Seni umutsuzca, beklentisizce, hayallerce sevdim uzağından.

Hayatımı öyle olduğu gibi bıraktım. ... Bana destek olacak, sırtımı vereceğim bir aşk yoktu arkamda. Kendime yeni bir hayat kuracağım yalanını, kendim dahil, sen dahil herkese söyledim. Oysa tek istediğim seninle birlikte bir hayattı. Öyle cesaretsizdim ki karşında, ancak iddiasız bir sığınmacı olabildim hayatında. Hayatına iltica etmek isteyen bir yürek sürgünü......

Dürüstlük kimi zaman yalanlardan çok daha acımasızmış sevgili... Gerçeğin buzdan ülkesinde yapayalnız kalan yürek, hayatta kalabilmek için yalanları bile özleyebilirmiş kimi zaman... Aşkıma kapalı bir kapının önüne bırakılmış yaralı bir kuş gibiyim... İnanacak, bir ibadet gibi yaşayacak tek şeyimdi senin aşkın...Karşılıksız,sessizce yaşanan bir aşk...

Nasıl da hoyrattın bana karşı... Kalbinde değil miydim gerçekten? Neydik biz söylesene? senin neyindim ben sevgili?Can yoldaşınmı?Yol arkadaşın mı? Dostun mu? Sevgilin mi?...Yoksa bir çocuğun sıkıldığında kaldırıp atabileceği bir oyuncakmıydım gözünde?..Tanrı şahit,sözümüz,yeminlerimiz... Diz boyu berrak bir suyamı atılmıştı anahtarları kalbinin!! ve bir gün geldi unutuldum... Ve bu sorular birer birer bıçak gibi saplandı yüreğime ve yüreğimde yanıtlarını buldu... Unutuluş hepsinin acımasız cevabı oldu...Sonrası dipsiz bir karanlık...Sonrası çaresiz bir çıldırış...

(((DEVAMI ALTINDADIR)))

color][/size]

Hayata karışmamak için tek kalkanım,tek sığınağımdı aşkın ve sevgin. Tek silahımı yitirdim ve hayata teslim oldum.şimdi savruluyorum başka başka bedenlere, parçası olamadığım o kırık dökük öykülere.Kırgınlık kimlik değiştirdi ve vazgeçiş oldu benim için. Unutmanın en ağırı unutamadan unutmaktır...Seni sonsuza kadar kaybetmek kimlik değiştirdi ve unutmak oldu benim için... Seni unuttuğum yalanıyla hayatı kandırmaya çalışırken acımasız tokatlar iniyor yüzüme.. Sonrası dipsiz karanlık... Sonrası hatırlamaya bile dayanamadığım düş yıkımları... Sonrası kesif, karanlık ve rutubetli bir kuyu... Koskoca bir boşluk... Sonrası 'yalnızlık' kelimesine sığmayacak kadar derin bir yalnızlık...

Seni, bir başkasıyla yaşadığın hayatına uzaktan bakarak, kalbimi kıskançlığın lanetli hırsına teslim ederek, kısıtlı zamanlarda, gizli saklı buluşmalarda, o doyumsuz kaçamaklarda sevmeyi de öğrendim... Hasretinin o tarifsiz kokusu icimi sızlatırken yapayalnız uyumayıda öğrendim. Yağmurlu gecelerinde tek başına yaşadığını söylerken sen ,o baştan ayağa sen olan dünyamda kaderimle kıyasıya yaşamayı da öğrendim sevgilim... Zamansız unutuluşumun ardından,seni paylaşmaya boyun eğmenin ve hep gizliliğin gölgesinde kalacak olmanın acısına büründüm...

Ve sen beni gururlu olmakla suçlayan sevgili..Uykunda soluğunun bir başka soluğa karıştığını bilerek geçirdiğim sayısız gecelerde,gururumu parça parça bölüp aşkıma kurban verdim. O tarifsiz ağrıyı uyuşturmak için ruhumdan, kimliğimden, onurumdan vazgeçtim. Her şeye rağmen direnebilmek için kendimden vazgeçtim...Ruhumdan kendimi kovup, tüm hücrelerime sadece seni ve sevgini yerleştirdim. İşte o andan itibaren, sensizlik artık bensizlik oldu sevgilim Nasıl da telaşlı, nasıl da soluk soluğa yaşadık o kaçamak anları... Aşkımızın en karanlık, en gerçek, ama en yoğun anlarıymış onlar...

Sensiz gecelerde yüreğimde biriken kıskançlığın, öfkenin, kırgınlığın ve hasretin karanlığı, sana kavuştuğum anlarda sevinçten çıldırmanın eşiğinde tarifsiz bir hazza dönüşüyordu... Nasılda ateşli,deli doluydu sanalda olsa sevişmelerimiz... Sana dokunmak,sanki bulutlara öpücükler kondurmak gibiydi.Huzurla huzursuzluk, hasret ve kavuşma, aşk ve öfke, merhamet ve acımasızlık, kırgınlık ve bağışlama her şey ama her şey sevgimizin taşkın sularında birbirine karışırdı... İki kalbin bir ömre sığdırabileceği tüm duyguları biz o kısacık anlarda soluk soluğa yaşadık...

Sonra birden hayatını değiştirdin. Yeniden özgürlüğüne kavuştun!!! Ve bu ilişki bir kez daha biçim değiştirdi...Aylardır bir savruluş halinde aramızdan akıp giden aşkımız, nihayet dingin,doygun ve emin bir sığınak buldu kendine. O savruk kelimeler bile koparamadı beni senden,artık hiçbir şey bu aşkı yıkamaz,sökemez içimden. İhanetlerin, unutuluşun, hayatın sınavından geçti benim aşkım,benim sevgim...Tam da birbirimizi hayattan çok uzakta, dokunulmaz bir boyutta sevdiğimize inanmaya başlamışken,dudaklarından dökülen o cümleler korkularımı yeniden uyandırdı, geçmişi zamandan koparıp aramıza soktu yeniden...

Ah be sevgilim, ayrılık trenini çoktan kaçırmadık mı biz? Bulup bulup kaybetme oyunlarını çoktan tüketmedik mi? O dünyevi aşk oyunlarından, kıskandırmalardan, kaçamaklardan!..çoktan vazgeçmedik mi? Birbirimizi en ağır ihanetlerde sınamadık mı? Anlamadın mı artık,varlığım asla sana acı vermek için değil... Sadece seni sevmek için yaşadım ben!..Senin için bir ilişkide girilebilecek bütün kimliklere bürünmedim mi? Yüreğin bir başkasına kapılarını açtığında hayatından dışlanıp unuttuğun oldum bir anda...Başka hayatlarda,başka ilişkilerde seni unutmaya çalışırken, belki de aslında sadece seni ararken kıskançlıktan deliye döndüğün oldum...

Kalbine geri dönmek istediğimde gururumun bütün gemilerini yaktım sen bilmesende... Vicdanın oldum senin...Merhametin oldum... Pişmanlığın oldum...Hazzın en sıradışı boyutlarını seninle paylaşan oldum... Arkadaşın oldum... Kardeşin oldum... Sevgilin oldum...Kölen oldum...En sonunda gururu ayaklar altında rezil birisi...

Söylesene kaç kez biçim değiştirdi bu ilişki?.. Kaç kez kimlik değiştirdim seni sevebilmek uğruna...Anlamadın mı artık, varlığım sana acı vermek için değil... Sadece seni sevebilmek için yaşadım ben... Hala seninle geçireceğim anların telaşıyla tüketir gibi yaşıyorum sensiz geçen günlerimi.

Hala seni görecek olmanın kalp çarpıntılarıyla, yalnız senin için yaşıyorum... Seninle geçen zaman bir daha tekrarı olmayan, doğaçlama bir melodi gibiydi benim için... Sanki birlikte yazılmış kaderimizin sayılı dakikalarından an çalıyorum.

Öylece karşında oturup seni seyretmeyi,seninle sohbet etmeyi, sanalda olsa,hayalde olsa seninle birlikte uyumayı, yani paylaştığımız ne varsa hepsini bir daha asla okuyamayacağım bir şiiri kelime kelime içime sindirir gibi, soluk soluğa hissederek yaşıyorum..
.
Öyle birikmişsin ki içimde... Seni yaşamakla tüketemem, seni sıradanlaştırmam mümkün değil. İçime çektiğim her nefeste çoğalıyorsun...Şimdi varlığım her geçen dakika daha da daralan gizli bir çember örüyor etrafına...Her geçen gün biraz daha uzaklaşıyor,biraz daha kanıksıyorsun beni..O peşimi bırakmayan yaralı geçmiş aramıza korku duvarları örüyor... Hayatını tüm kalbimle kucakladığımı hissettiğim anda ansızın yüzünde beliren o gurur dalgası alıp seni benden çok uzaklara, derinlere, yalnızlık kuyularına sürüklüyor..

Yeni isimler, yeni aşk öyküleri, başka yüzler, başka bedenlerle kaçış planları yaptığını görüyorum çaresizce...Gece ansızın beni uyandıran, kolunu başımın altından çeken,seni yatağın ucuna kadar götüren,uykunu bölüp ayağa kaldıran ve bana hep o aynı soruyu sorduran bu korkulardı biliyormusun... ""Sevgilim nereye gidiyorsun?.. "" Sevgilim nereye gidiyorsun?.. Orada ne var?..Benliğini kıstırdığın duvarların arkasında soğuk,uçsuz bucaksız bir yalnızlıktan başka ne var? Neden kaçıyorsun? Neden bu aşkı sonsuzluğa, ÖZGÜRlüğe, daha önce hiç yaşamadığın sınırsızlığa bir kapı olarak görmüyorsun?

Ben senden gitme ihtimalini hiçbir zaman çalmaya yeltenmedim ki... Sevgim seni tüketmek için değildiki , azda olsa hayata pırıltılı gözlerle bakmayı öğretmek içindi... Sevgim, kahrettiğin dünyanın yaşanılası bir yer olduğuna inanman, inanmamız içindi... Yüreğimizin çok derinlerinde yaşayan o iki masum çocuğun soluk alabilmesi için bir gökyüzüydü sevgim...Ben senin kanatlarını hiçbir zaman çalmadımki sevgilim...Öyle çok reddedilip, öyle çok unutuldumki senin tarafından...Sensiz kalmak yüreğimi ezen tek korku artık. Öyle ki hayatım yalnız bir korku halinde ayakta duruyor şimdi... Korkumu gerçeğe büründürdüğün anda yıkılıp gideceğimi biliyorum...Bu hayal kırıklığını yorgun bedenimin kaldırabileceğini ise hiçmi hiç sanmıyorum askimmm...

Her şeyimi tükettim... Hayata tutunmak adına ne varsa her şeyi yaktım seni sevebilmek için..Tüm sabrımı, kendime ve insanlara olan güvenimi, sevginin hayatın tek harcı olduğuna olan inancımı... Artık senden başkasına verecek enerjim, sevgim ve hayatla hesaplaşacak bir benliğim kalmadı...Geriye dönüp sığınacak bir kendimde kalmadı... Şimdi varlığımın sana acı vermediğini hissediyorum... Gitmemi istiyorsun,Ve sonra yeniden gitmemi...

Sensizliğin o dipsiz çukurunda önce kaybolup,sonra yeniden gün ışığına çıkıyorum. Sevgimi, yokluğumu hissettiğin yerde bulmak istiyorsun. Aşkımın benliğini ve hayatını ele geçirmesinden duyduğun o sebepsiz korkuyu yenmek için, bana seninleyken tekrarı olmayan bir şiiri hatırlatan zamanın,sana benimleyken gösterdiği tüketici yüzünü yok etmek için oynadığın bir oyun bu belki de... Beni kalbinin sürgünlerine yolluyorsun...

.Korkuyu beklemenin telaşı korkunun kendisinden çok daha ürkütücü biliyor musun sevgilim?... İşte bu yüzden sensizliğin karanlık kuyusuna kendi ellerimle bırakıyorum kaderimi... Korkuyu beklemekten vazgeçiyorum, ama asla seni sevmekten değil bunu bil...Sana veda etmeden kayboluşa karışmamda aslında sadece bunun için...

Madem varlığım acı vermiyor sana, madem ki ancak yokluğumda sevgimi hissedebiliyorsun, öyleyse yokluğumla kal sevgilim...,

Madem ki yokluğumla daha mutlusun, o halde yokluk benim bu aşk için büründüğüm son kimlik olsun....

KALEMİNİZE SAĞLIK SAYIN KARTAL. GÜZEL BİR YAZI İDİ.DEVAMINI BEKLİYORUZ.

Madem varlığım acı vermiyor sana, madem ki ancak yokluğumda sevgimi hissedebiliyorsun, öyleyse yokluğumla kal sevgilim...,

Madem ki yokluğumla daha mutlusun, o halde yokluk benim bu aşk için büründüğüm son kimlik olsun....

Admin Mesaj Sayısı : 5581 Yaş : 53 Reputation : 13 Kayıt tarihi : 14/02/07

paylasimin icin tskler kartal bey

_________________

Ölümün gizli provasıdır ayrılık...!

Belki bir AŞK'a dört nala at sürmedim ama b'AŞK'a bir AŞK'a hep yalın ayak sürgün yedi yüreğim..

!!""Okudugum her Masalda hep bir kahraman oldum Ama en cok kedi MaSaLiM,da yoruldum..

Hayatimda Oyle Bir Cumlesin,ki Sana Nokta koyamiyorim

Tanridan kacarken tutuklu kaldim sana MEBEDIMSIN..

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

HARİKA BİR YAZI..

YÜREĞİNE SAĞLIK SEVGİLİ KARTAL..

Arkadaslar ben tsk ederim yorumlariniza begendisiniza sevindim

kartal cok guzle bir yazi yuregine saglik