Yüreğimdeki Sevgiliye ...

Misafir

Bulduğum her boş kağıda ismini yazardım. Kalemim dans ederdi kağıdın üzerinde... Üzerinde isminin olduğu her kağıt kutsallaşıverirdi. Ve atmazdım onları... Saklardım. İncinmenden korkarak usulca dokunurdum ismine. Elim yanardı her dokunuşumda...

Seni beklerken durup bana işkence eden saatler sen gelince hızla ilerleyip daha bir acımasız olurlardı.

Elimi uzatsam dokunacağım kadar yakın olurdun. Elimi uzatsam dokunamayacağım kadar uzak...

Gideceğin vakit gelince “ GİTME ” demek gelirdi içimden. “KAL” demek isterdim kalmayacağını bilsemde... Sen kapıdan çıkarken ansızın elini sıkıca tutmak ve “BIRAKMAYACAĞIM” seni demek isterdim. Oysa benim payıma düşen sen giderken ardından mahzunca bakmak olurdu...

Sensizlik bazen öyle ağır gelirdi ki yüreğime ; boğuluyorum zannederdim. Dışarı çıkardım yüreğimden kaçarcasına... Sağanak halinde yağardı yağmur. Kimsesiz bir patika yola girerdim. Saatlerce yürürdüm ne kadar ıslandığıma aldırmadan. Etrafımda hüzün sarısı yapraklar olurdu...

Sonra bir yamaca çıkar çimenlere uzanırdım sırtüstü... Kollarımı iki yana açarak sımsıkı bastırırdım avuçlarımı toprağa... Senin görmezlikten geldiğin sızımı çimenlere anlatırdım. Toprak olurdum sonra. Yağmurda yıkardım gözyaşlarımı... Ve ayrılık vakti geldiğinde veda edip yüreğimi sustuğum yamaca evime dönerdim hüzün sarısı yaprakların arasından. Sırılsıklam olurdum. Sen sızardı her yanımdan...

Evime döner dönmez kalemimi alırdım elime. Bir kez daha dans etmeye başlardı kalemim... Bir kez daha kutsallaşırdı kağıtlar... Bir kez daha en güzel yaptığım şeyi yapardım... Bi(n)r kez daha ismini yazardım