izmirde yağmur vardı o gün
deniz bile toprak kokuyodu büsbütün
bulutlar nefretini kusarken boğaza
vurdum ben de kendimi izmire
aşk vardı yanımda çileyle karışık
öbür yanda sönüyordu ruhumdaki ışık
saldırıyordu DAMLA' lar vücuduma
müdafaa etmekten aciz ruhuma
kasvet en sevdiğim kelime aşkla birlikte
hasret ve ayrılık sevmediğim iki kelime
ne bu çelişki dördü birden yanımda
hiçbirinin de ayrılmaya niyeti yok bu havada
bir dakika...
cama vuran birkaç DAMLA
yetim kalmış kimsecikleri yok yanlarında
ağlıyorlar içten içe sessizce
uçup gideceğiz bu faniden ümitsizce
ölmek, yok olmak ne ağır kelime şu vakitte
üçü de sehpasını hazırlamış idamlık bir ipte
karışamıyorlar, bir türlü kavuşamıyorlar
ne olur bizi de alın diye yakarıyorlar.
toprak olmak ne hüzün verici şimdi,
cama vuran birkaç DAMLA acaba kimdi?
[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Paz Ara. 13, 2009 10:06 pm
