CUNKU BEN OLDUGUMDE ANLADIM

CÜNKÜ BEN ÖLDÜGÜMDE ANLADIM
Sen hiç gecenin ayazında
tırım, tırım titredin mi, kimsesizlikten.
Soğuk duvarlara yar diye sarıldın mı hiç.
Yalın ayak bastın mı tozlu topak kokan yollara.
Acıdı mı, hiç ayak tabanların delice sızladı mı.
Ve bağrına çöreklendi mi koca bir tas parçası.
Hatta hasret ateşi yandı mı yüreğinin ta derinin de.
Sen hiç avazın çıktığı  kadar bağırdın mı kalabalıklar da.
Yâda alabildiğine yağan yağmurda sırılsıklam oldun mu hiç?
Ve soluksuzca koştun mu sevdanın alevine”
Sen hiç yüreğinden hasta oldun mu?
Sevgili.
Ve
tüm bu cabalarına değdi mi?
Sen hiç duydun mu sesini rüyaların da
sonra karamsarlığa düştün mü hiç
Basını eğip pes ettin mi, gittin mi? Sevdiğinden uzağa kaçtın mi hic?
Göz bebeklerin de sakladın
O bir damla yaşsı kan ağlayarak
elinin tersiyle sildin mi hiç?
Sen hiç asktan yorgun düştün mü sevgili?
Düşmedin bilemezsin. Bilemesin sevgili sen.
Bilemesin sen askın ne kadar yakıcı,
sevdanın acımasız olduğunu.
Ben bilirim sadece ben bilirim neler yasattığını...
Bilirim çaresizlikten sensizlikten can çekişmenin
ölüm olduğunu.
Çünkü ben öldüğümde anladım
Sen sensizliği ne demek olduğunu.
20 05 2013