Elbet Ozleyecegim BirGun

Elbet Özleyeceğim Bir Gün
Nereden başlamalıyım nasıl anlatmalıyım.  
Kalemim yaz diyor.   Yüreğimse  sus.
Seni üst geçemezdim.
Yüreğimin kapısını çalan herkes
Binlerce parçaya bölüp darmadağınık edip çekip gittiler.
Bir sen sessizce  geliverdin.  Bir sen sessizce girmeyi bildin.
Yaralamadın kırmadın incitmedin.
Olduğun gibi saf temiz çıkarsız beklentisiz geldin.
Ve öylede gitmeyi tek sen bildin.  
Hep korktun kırmaktan incitmekten yaralamaktan.
Çünkü biliyordun yaralı bir ceylandım.  Kanadı kırık hayata küstüm.
Biliyordun. suskunluklarımı küskünlüklerimi kırgınlıklarımı.
Biliyordun, dokunsan öleceğimi.
Sense bu halimden faydalanmadın... Sende vurup gitmedin.  
Hani derler ya düsene bir tekme de sen vuracaksın.
Sen bunu yapmadın.
Yaralarımı sarmayı denedin. Unuttuğum duyguları hatırlatın.
İste sırf buyuz den seni tarif etmek te zorlanıyorum.
Öyle temizdin ki sana baktıkça yüreğim engin nehirlerin
serin sularında yüzüyordu.    
Oysa ben tam tersi,
Seni incittirmek ten zevk alıyordum.
Zaman geldi  üzdüm kirdim biliyorum.
Bağırdım çağırdım beklide bir  çok kere  anlamsızca çekip gittim.
Sense  susmayı seçtin. Sevginle koca dağlar yaratın.
Sabrınla karlı dağları erittin, ovalara cevirdin.  
Bense sadece sustum seyrettim içimden imrendim.
İçten içe gülümsedim mutlu oldum.
Hani hep derdin ya, benim için kalemi eline alacak mısın bir gün.
İste bugün sana yazıyorum.
Belki çok uzaklardasın. Belki hiç bir zaman bu yazının varlığınızdan haberin olmayacak.
Bugün sana yazıyorum bugün senin için kalemi elime alıyorum.
Beklide özlem duydum bilmiyorum.  
Aslında senin için kalemimi bir çok kere elime aldım.
Sanki  kelimeler tükenmiş gibiydi.
Seni anlatmayı beceremiyordum.
Çünkü sen anlatılmaz yaşanırsın.
Çünkü gözlerimde bir başka sen vardı kirlenmemiş saf temiz.
Sana baktıkça her defasın da  o çıkarsız sevgini gördüm.
Ezildim küçüldüm  karsın da ve sustum.
Sen bunu hiç bir zaman bilmedin bilmeyeceksin de.
Ben senin çıkarsız sevgini sevdim.
Ben senin yüreğindeki dostluğu insanlığı çok sevdim.
Nasıl anlatabilirim  nasıl cümleler kura bilirim bilmiyorum  
Hiç bir kalem yazmaz bunu, hiç bir kitap anlatamaz.
ve cümlelerin bittiği anlar vardır ya, iste o sensin.
Kelimeler ifade eder mi bilmem.
Binlerce sözcük  olsa yeter mi bilmem.
Yâda ben bilmiyorum ifade seklini çünkü söz konusu sen olunca
Boğazım da biriken cümleler kuruyor.
Ve ben susuyorum kalemim mürekkebim de susuyor.
Sen benim yüreğimde ölmeyecek bir dostluk
Harika bir sevgi ve sonsuz bir saygı bıraktın.  
Biliyorum simdi çok uzaklardasın.
Yüreğindeki yerim hiç bir zaman bitirmeyecek.  
Nerede nasıl kiminle olursan ol.
Biliyorum.
Hep yanında yakının da saklayacaksın beni.
Ve ben seni iste buyuz den anlatamıyorum.
Yine kalemim durdu yine satir aralarına sakladım cümleleri.
Ve yine sustum.
Susacağımda kızma sakin ne olur.
Sen hep sustuğum anlarda saklı kalacaksın.
Sorma bana bir şey.  
Ve yine biliyorum ki elbet bir gün bende özleyeceğim.
Seni.
Ve yine de susacağım.
Mühürler vuracağım yüreğime
Dudaklarıma kilitler takacağım.
Sırf sen mut ol diye
Sonsuza kadar susacağım.
Ve gerekirse ben gideceğim.
Sen hiç bir zaman bilmeyeceksin neden gittiğimi.
30-06-2012