KALEMMi KUS BENMI KIRGINIM BILEMIYORUM!!!

KALEMIMI KÜS BENMI KIRGINIM BILEMIYORUM
Bilmiyorum kaç kere aldım elime kara kalemi olmadı.
Hep bir şeyler mani oldu. Yazamadım.
Kalemim mi kus ben, mi kirinim bilemiyorum.
Yine ufukta takılı kalmış göz bebeklerim.
Hep bir ümit hep bir eksik yan. Ümitsiz Bir bekleyiş değişen adres deyim.
Farklı bir duygu kaplar ya içini insanın. İşte öyle bir şey!
Hâlbuki ne çok istiyorum. Yüreğimde birikenleri kâğıda dökmeye
hep bir şeyler mani hep bir şeyler eksik.
Yâda kalemi mi küs ben mi kırgınım,
beyaz kâğıda bilemiyorum.
Uzun zaman oldu…
Çektim elimi eteğimi, inzivaya çekildi dediler.
Doğrudur belki de, acı unuttu beni. Yoksa benimi  
unutmak istedim acıları.
Bir türlü elim varmadı iste beyaz kâğıda,
yâda kalemim mi küstü ben mi kırgınım bilemiyorum.
Oysa yüreğimde ne çok şeyler birikmiş, yutkunmakta zorlanıyorum.
Bugün şöyle bir baktım etrafıma Masam tozlanmış kalemim kırılmış yüreğim burkulmuş.
Ve en sevdiğim  şarkılar bile susmuş. Bense savaş meydanı sonrası sessizliğine yine bürünmüşüm.
Çökmüşüm iste.
Uzun bir uykudan uyanmanın sarhoşluğunu yaşıyorum. İçimden kıyametler kopuyor biliyorum.  
Benden bedenimden bir şeyler çalınmış biliyorum
Ha, aklımdayken mevsim değişmiş her yer yeşile bürünmüş.
Uzaklarda bir yerde martı sesleri geliyor kulağıma.
Galiba deniz yakınlarda bir yerde olmalı.
Kim bilir ne güzeldir bu mevsimde.
Çevreme bakınıyorum kimseler yok!
Tek tanıdık bildik yalnızlık arkadaşım.
Her zaman her daim can dostumdur.
Bırakmaz beni bilirim.
Kafam mı bozuk kalemim mi küs, ben mi kırgınım bilemiyorum.
İçimde çok şeyler var yazacak  çizecek yazamıyorum.
Bir tür garip hayati yaşıyorum.
Ne ondan vaz geçiyorum. Ne yüreğimi söküp atabiliyorum.
Kalemimden se hiç geçemiyorum.
Kalemim mi küs ben mi kırgınım  
Bilemiyorum.
3 Aguş. 2013