Gitme kal diyemedim…
Seni sensiz yasamaya mahkum kaldim
Sensizligi hayal bile edemezken
Ayriliklari yakistirdik biz kendimize
Yoklugunu sen sayip yasadim ben
Sensizlige alismak bin yürek isterken
Ben bin kere oldum
Ögrendimki yinede günes doguyor
Her gecenin bir vuslati var
Her sabahin bir isigi var
Onlar vazgeçmiyor
Bu Hayat’a inat eriyorlar muradlarina
Bir ben vazgeçtim senden
Ugruna bir defa yasamaya,
Bin defa yok olmaya göze alirken
Ben Sana Gitme Kal Diyemedim…..
Ben yine yalnizligi seçtim
Ben yokluga giden yolda yürürken
Sirtimda agir bir yük ile sevdami hep içimde tasidim
Seni sensiz düsünemezken
Batan günesle birlikte yitirdigim umutlarim
Mezar sessizligine bürünen haykirislarim oldu
Her haykirisim bir hiçkirikla son bulurken
Ben Sana Gitme Kal Diyemedi….
Sevmenin anlamini belki seninle ögrendim
Yasanmamis bir duyguydu,
sahipsiz kaldilar sensiz
her hikayenin bir sonu oldugu gibi
Elbet bu hikayeninde bir sonu olacakti
Her ayrilik gibi zamansizdi bu
Ansizin kapimizi çalan
ve belkide yillarca tasimaya mahkum kaldigimiz
Bedeli agir olan bir ayrilikti bizimkisi
Son bir veda, bir elveda sözcügü özürümüz oldu
Vedalar boynumuzu bükerken
Ben Sana Gitme Kal Diyemedim….
ElaGözlü