O Son Anda Sadece Yaşamayı Dilemişti
Gümüş rengiydi...
Hatırladığım en güzel soba bu renkteydi.
Kahverengi olup da yuvarlak bedeninin içinden koca kovalar çıkarılanları da vardı. Sonra ağır dökümden kapıları ile iki katlı olanları da...
Şimdi buz gibi beyaz peteklere dokunuyorum ısınmak için.
Oysa ilk elimi yaktığım soba mutfağın ortasında parlayan bir ateşti, kızgındım çocuk düşlerimde...
Önünde yığılı odunları görünce üşümem geçerdi.
Cayır cayır ateşin yüzüme vuruşunu seyrederken, büyüklerimin içine attığı kömürün ateşe karışması ve o ses hala kulaklarımda.
Çıra kokusunu ve kapı önlerine yığılan odun kömürlerin tüm mahalleli birlikte taşınışını anımsadım.
Sadece üşüyordum.
Burası buz, orası hani ruhumu bırakıp kalbimin attığı şehir beyaz bir gelin.
Bu kış zor geçiyor.
Üşümem ise hiç geçmiyor.
Bazen soğuktan değil üşümem.
İçimin titremesi, ellerimin buz kesilmesi, değil soğuktan.
Duydukça, okudukça daha çok üşüyorum.
Bir çocuğa resimler yaparak, kitaplar okuyarak, onunla oyunlar oynayarak geçireyim günümü istiyorum.
Üşümeden.
Düşünmeden.
Olmuyor.
İnsanın söyleyeceklerini alt alta yazması lazım bazen.
Unutmamak için, unutturmamak için hep bir yerlerde küçük hatırlatmaları olmalı.
Birileri okuyup, yine mi dese bile yine de yazmalı.
Çünkü yine...
Bir kaç hayat karbonmonoksit gazından zehirlendi.
Dün iki genç öğretmen öldü bu sebepten. Hiç kimsenizin yakını değildi belki, ben ise hiç tanımıyordum.Zaten durduk yere söylenmemiş ateş düştüğü yeri yakar diye.
Bu sefer ateş bir sobadan düştü ve bana yine umudu kırılmış cümleler kaldı.
" Adıyaman'ın Kahta ilçesinde sobadan sızan karbonmonoksit gazından zehirlenen öğretmen çift, hayatını kaybetti...
..Karı-kocanın uykuda olduğu sırada sobadan sızan karbonmonoksit gazından zehirlendiği belirlendi. Kahta ****** İlköğretim Okulu'nda görev yapan çiftin 4 ay önce evlendikleri öğrenildi " Sabah gazetesi 05.02.2006 internet baskısı
Ben mi neden yazıyorum.
Yine
" Tüm ülke gerçekleri, gazetelerimizin simitlerimizi soğutmayalım diye sardığımız o üçüncü sayfalarında gizlidir aslında. Ya da ben öyle düşünürüm.
Zaten daha gazetenin boyaları kurumadan, yeni bir "Üçüncü Sayfa" insanının ölü adı düşer semt karakollarının telofonuna...
Hayat ihmale etmeye gelmez. "
28.12.2004 tarihli Kahve Molası yazımda da bahsetmiştim.
Ben mi ? Yazıyorum . Çünkü tekrar etmeyi sevmeme rağmen tekrar etmek zorunda olduğum için.
En çok da, hayat bilgisi kitaplarında var olan o kış başlıyor, haydi sobalarımızı kuralım, üzerinde kestane pişirelim resimlerini çok yakın bir zamanda öğrencilerine anlatmış ve onlarla nefes almış gencecik öğretmenlere üzüldüğüm için.
Onların nefesleri böylesine bir nedenle tükendiği için.
Evet gümüş rengiydi
Misafirliklere gittiğimiz evlerden birindeydi. Bizimkiler ise şu bilindik kahverengi olanlardandı.
Çocukken baca temizlenmesi sırasında soba boruları taşırken, sadece ellerimi ısıtabilmenin ve kestane kokusunun hayalini kurardım.
Ölümün ise sobadan olabileceğini anlamayacak kadar çocuktum.
Şimdi büyüdüm.
Hatırladıgım en güzel soba gümüş rengindeydi.
Ölümün rengi ise yoktu.
SunA.K. Grasse
_________________
Ölümün gizli provasıdır ayrılık...!
Belki bir AŞK'a dört nala at sürmedim ama b'AŞK'a bir AŞK'a hep yalın ayak sürgün yedi yüreğim..
!!""Okudugum her Masalda hep bir kahraman oldum Ama en cok kedi MaSaLiM,da yoruldum..
Hayatimda Oyle Bir Cumlesin,ki Sana Nokta koyamiyorim
Tanridan kacarken tutuklu kaldim sana MEBEDIMSIN..
[Resimleri sadece adminler görebilir.]
Çarş. Nis. 23, 2008 11:48 am
